مترجم: مترجم : آتنا حسن آبادی
محققان اروپایی و هندی براساس تحقیقات به دست آمده از ارگانیسم های زنده، به طراحی شبکه حسگرهای بی سیم خودساختار اقدام کردند که کاربرد وسیعی در بررسی های پیرامونی (محیطی) دارد.
 

   باران های ناشی از بادهای موسمی اقیانوس هند (مانسون) در ایالت کرالای هند باعث افزایش خطر زمین لرزه می شود اما سوال اینجاست که چگونه می توان به مردم این مناطق قریب الوقوع بودن خطر مانسون را اطلاع داد؟
    یک راه، استفاده از شبکه حسگرهای بی سیم است که به منظور نظارت بر شرایط زمین شناسی طراحی شده است. استفاده از این سیستم در حال عمومی شدن است؛ چرا که این حسگرها کوچک، ساده و ارزان بوده و نیازی به کابل کشی جهت وصل کردن گره های اتصالات و مرکز کنترل ندارند و می توانند کاربردهای متعددی داشته باشند.
    البته نقاط ضعفی نیز در این سیستم وجود دارد. برای مثال خراب شدن پیوندهای ارتباطی حسگرها و این که منبع تغذیه گره ها باتری است.
    شبکه بزرگ به واسطه حسگرهای زیادی که همزمان با مرکز کنترل در حال ارسال گزارش هستند، شلوغ و پرترافیک می شود و چالش پیش رو این است که آیا این سیستم می تواند به طور قابل اطمینان در مرکز کنترل آلودگی هوا نظارت کند، آیا این سیستم قابلیت اندازه گیری شرایط آب و هوایی را دارد؟
    اینها موانعی است که این پروژه را معلق نگه داشته است. اتحادیه اروپایی به منظور یافتن راه های جدید برای رفع مشکل و تقویت این سیستم در مقابل خرابی گره های اتصال و توانایی تولید در مقیاس بزرگ، سرمایه گذاری خوبی را انجام داده است. آنچه این پروژه را با پروژه های قبل از آن متمایز می کند، این است که طرح اولیه آن از سیستم های بیولوژیک گرفته شده است، چرا که این شبکه شامل حسگرهای زیادی است و ارگانیسم های زنده نیز از سلول های منفرد فراوانی ساخته شده است. اگرچه هر کدام از این سلول ها پایداری و قابلیت اطمینان ویژه ای ندارند، اما تمام قلب به عنوان یک سیستم بشدت پایدار بوده و می تواند به آسانی با تغییر شرایط منطبق شود.
    سرآغاز این پروژه، تهیه مدل ریاضی سیستم های بیولوژیکی و ترجمه آنها به الگوریتم هایی بود که نشان دهند چگونه گره ها باید با یکدیگر در تقابل باشند. یک نمونه گره حسگر تولید شد، اما بحث اینجا بود که چگونه شبکه حتی با وجود خرابی چند حسگر، قادر به ادامه کار باشد؛ پاسخ، یک سیستم خودسازمانده است. در این پروژه، گره حسگر با گره های مجاور به گونه ای در ارتباط است تا به توافق برسند چه چیزی را حس کنند.
    سپس شبکه، بهترین مسیر بین گره های موجود را برای مخابره اطلاعات به مرکز کنترل انتخاب می کند؛ این اصل بیولوژیکی در سیستم ردیابی زمین لغزه (ریزش کوه) به کار می رود.
    نمونه اولیه این شبکه در جنگل های پرباران منطقه کرالادر هند نصب شده است. این ناحیه در فصل بارندگی نسبت به زمین لغزه آسیب پذیر است. حسگرها زیر زمین کار گذاشته می شوند، سپس به یک ماهواره که اطلاعات را جمع می کند و به مرکز کنترل انتقال می دهد، متصل می شوند. این شبکه شامل 12 حسگر ژئولوژیکی است که به 15 گره حسگر متصل هستند و در طول 13 هکتار زمین پخش شده اند.
    در نمایش دیگری، محققان یک شبیه ساز رایانه ای را که انتشار آتش در جنگل را شبیه سازی می کرد، ساختند. این شبیه ساز به تقلید از شبکه حسی طراحی شده بود تا بر جنگل ها نظارت داشته باشد و آتش سوزی را اعلام کند.
    این حسگرها در جنگل های جمهوری چک نصب شد تا منبع گرما و دود را مشخص کند.
    هدف نهایی پژوهشگران از اجرای این پروژه پیشرفت در طراحی خودسازمانده است. محققان معتقدند تبادل ایده ها بین زیست شناسان و مهندسان و بعکس می تواند مزایای زیادی به دنبال داشته باشد.