از مجلس سوم به بعد همواره بحث ایجاد وزارتخانه ورزش مطرح شده است ولی بعد از جلسات مختلف از آن صرف نظر می کنند. این بحث کهنه ای است. استدلال مجلسیان این است که با تشکیل وزارت ورزش مجلس می تواند از وزیر بازخواست کند اما این نکته

وجود دارد که درباره سایر وزارتخانه ها که مجلس می تواند از وزیر بازخواست کند، چه اتفاقی افتاده است؟ بازخواست مجلس به بهبود شرایط نمی انجامد، ساختار کنونی ورزش زیرنظر یک شورا است که شخص رئیس جمهور آن را اداره کرده و یک سری از مقامات کشور هم عضو شورا هستند و این ساختار می تواند موثر باشد؛ اما متاسفانه در حال حاضر هیچ یک از مقامات که عضو شورا هستند به کار ورزش اهتمام ندارند، در حالی که اگر اعتقاد داشته باشیم که کار ورزش باید سامان بگیرد، این ساختار می تواند موثرتر از تشکیل وزارت ورزش باشد.
    درد ورزش ما مثل درد بقیه مملکت است. اگر در سایر جوانب مثل کشاورزی، صنعت و.... هم یک المپیک برگزار شود و همه صنعتکاران مطرح کشورهای جهان در آن المپیک شرکت کنند آن وقت چند مدال خواهیم گرفت. مشکل کشور ما عقب ماندگی است و در بحث های مدیریتی، علمی و فنی مشکل داریم.
    بعد از المپیک 2000 سیدنی رهبر معظم انقلاب به من گفتند که 2 مدال طلاشایسته جوانان کشور ما نیست. من از سال 80 تاکنون در سازمان ورزش نبوده ام اما بررسی کنید که واقعا از آن زمان به بعد در ساختار ورزش ایران و ساختار ورزش آموزش و پرورش چه تغییری صورت گرفته است که انتظار داریم ایران پا به پای سایر کشورهای جهان پیشرفت کند.
    به نظر من تشکیلات سازمان تربیت بدنی، فدراسیون ها و هیات های ورزشی مشکل ندارد، از یکسو ما باشگاه به معنی واقعی نداریم، از طرفی ورزش آموزش و پرورش ما در حد صفر است، کار تربیتی از طریق ورزش به نحو احسن دنبال نمی شود و البته مشکلات مدیریتی هم داریم.
    مشکل باشگاه ها به این سادگی حل نمی شود. دولت باید زمین های مناسبی را در نظر بگیرد و به کسانی که علاقه مند و عاشق این کارند امکانات ایجاد باشگاه را بدهد. در آلمان اگر کسی بخواهد باشگاه ایجاد کند 50 درصد هزینه آن را دولت پرداخت کرده و بقیه را هم وام می دهد، اما در تهران واقعا امکانات تاسیس باشگاه نداریم، مگر اینکه کسی بخواهد در 20 کیلومتری تهران باشگاه بسازد، ولی متاسفانه تاکنون ندیده ایم به صورت جدی بررسی کنند که این مساله چگونه حل می شود. بحث فرهنگ و ورزش در مجموعه دولت های ما فقط در حد شعار است. اگر به بودجه فرهنگ و ورزش نگاه کنیم به راحتی می فهمیم که دولت ها چقدر برای ورزش ارزش قائل هستند. ورزش در اولویت آخر قرار دارد. دغدغه وزیر آموزش و پرورش چه در دولت های قبل و چه در دولت کنونی پرداخت حقوق و بدهی های فرهنگیان است و وزیر هیچ وقتی برای پرداختن به تربیت بدنی ندارد. اگر معتقدیم که آموزش و پرورش پایه اساسی تعلیم و تربیت است باید نوع دیگری نگاه کنیم.
     رئیس اسبق سازمان تربیت بدنی و کمیته ملی المپیک ایران