نویسنده: جاناتان واتس
واقعیت تلخ است، باورش کنید، خشم آنها و پیام شان از کناره گیری روز دوشنبه لیو ژیانگ، بزرگ ترین قهرمان ورزشی شان از المپیک، دیگر نمی توانست از این واضح تر و گسترده تر خودش را نشان دهد. از روسای دولتی گرفته تا اسپانسرهای حامی رقابت ها، از

گزارشگران رسانه ها تا عده زیادی از ارباب جراید، دلداری به مردم چین را در دستور کار خودشان قرار داده بودند تا بتوانند از بزرگ ترین شوک وارد شده به خودشان فرار کنند. در این شرایط میزبان المپیک کار سختی برای فرار از این داستان نداشت. آنها توجه همه را جلب مسائل موثرتری کردند مثل تمرکز کردن روی تابلوی مدال ها: جایی که چینی ها امیدوارند برای اولین بار در تاریخ بازی ها خودشان را آن بالاو در صدر ببینند. سه شنبه صبح و در شرایطی که 6 روز و چندین رقابت دیگر باقی مانده است. رسانه های چینی همان ساعت ها و در حالی که 17 طلابیشتر از نزدیک ترین رقیب شان ایالات متحده به دست آورده اند، از یک نتیجه تاریخی حرف می زنند. «ساوترن دیلی» که به درستی وجهه یی شجاعانه در میان رسانه های گروهی از خودش نشان داده، اولین روزنامه یی بود که این ادعا را مطرح کرد:«ما در طلاقطعاً اول هستیم.» بعد از این روزنامه نوبت «چاینا دیلی» بود که در یکی از ستون هایش به این داستان شکل رسمی ببخشد:«به هیچ عنوان نمی توان به تعداد طلاهای چین حمله کرد.» البته بحث در این رابطه داغ است. میزبان طلاهای بیشتری از ایالات متحده دارد که در آتن 2004 اول شد. برای ملتی که قهرمان ملی اش از المپیک کنار می کشد، قطعاً پیروزی کاروان 639 نفری اش می تواند دردها را آرام کند. پکن مثل بسیاری از دیگر کشورهای دنیا جدول را براساس تعداد طلاها می چیند. در این شرایط چین به صدر می رود. اما در امریکا جدول را براساس تعداد مدال ها می چینند. در چنین حالتی امریکایی ها شماره یک المپیک می شوند. در المپیک سیدنی 2000، هیات آمار این کشور روش جدیدتری را در پیش گرفت و تعداد مدال ها و رده بندی اش را براساس جمعیت آن کشور می گذاشت. در این شرایط جامائیکا اول شد و کشور دوم اسلواکی و سوم هم استرالیا،برای دولت چین قرار گرفتن در صدر جدول خیلی مهم است. این کار نه تنها می تواند هزینه 20 میلیارد پوندی برای پکن را توجیه کند، بلکه می تواند حکم پادزهری را برای چینی ها داشته باشد که حدود 150 سال است قربانی عقده های روابط خارج از چین با دیگر کشورهای جهان شده اند. صدرنشینی در جدول مدال ها غرور چینی ها را به آنها بر می گرداند و نشان می دهد این کشور تا چه حد پیشرفت کرده است. اکثر وقایعی که در چین اتفاق می افتند با سنت فرهنگی آنها پیوند می خورند چیزی که همواره روی نحوه مناسب برگزاری مسابقات شان سایه می اندازد. اما به محض اینکه دولت چین بازار اقتصادی جدیدی را در قالب وسواس در موقعیت های ورزشی پیدا کرد، شور نوباوری را به دست آ ورد. پیش از آغاز المپیک و حتی در زمان برگزاری آن، درگیری ها بر سر سیاست ساکت کردن منتقدان و سرکوب های رسانه یی به وجود آمده اند. اما تا پیش از کناره گیری لیو ژیانگ از ماده پرش 110 متر با مانع، چیزی که در هیچ کدام از سیاست های رسانه یی به چشم نمی خورد، وجود حس تمجید و ستایش از شکست خوردگان در المپیک است. شکست ها در المپیک امسال یا به فراموشی سپرده می شدند یا به بدترین شکل ممکن به صورت آنلاین همه دنیای اینترنت را تسخیر می کردند. اما قطعاً پکن آخر میدانی نخواهد بود که چینی ها در آن در صدر جدول مدال ها قرار می گیرند. اگر چینی ها بتوانند آنقدر به خودشان اعتماد پیدا کنند که انتقادات را بپذیرند و از قهرمانان بازنده شان ستایش کنند، آن وقت می توان جوابی روشن به آنهایی داد که نمی توانند چین را شماره یک جهان ببینند: واقعیت تلخ است، باورش کنید