انسان نیاز به حرکت وجنبش دارد وبازی بخش مهمی از این نیاز است.هر فرد برای رشد ذهنی واجتماعی خود نیازمند اندیشه وتفکر است وبازی خمیرمایه این تفکرواندیشه است.

آمادگی جسمی وروحی برای مقابله با مشکلات، بخشی از فلسفه بازی کودکان است.بنابراین هر چه بازی گسترده تر، پیچیده تر و اجتماعی تر باشد، کودک از مصونیت روانی بیشتری برخوردار می شود.

کشف دنیای اطراف، بخش دیگری از فلسفه بازی است که کودک حس کنجکاوی خود را از این طریق ارضا می کند.بازی، تن وروان کودک راواکسینه می کند.مسئولیت های اجتماعی واقتصادی راکه درآینده باید به دوش کشد به او   می آموزد.

کودک با بازی کردن موقعیتی به دست می آورد تااعتقادات،احساسات ومشکلات خودراشناسایی کند،ومهارتهای زندگیش را بیاموزد.رابرت وایت می گوید:ساعات زیادی را که کودکان صرف بازی            می کنند،نمی توان به هیچ وجه تلف شده تلقی نمود.بازی ممکن است شادی بخش باشد.ولی در دوران کودکی یک کار جدی است.بدون تردید بازی بهترین شکل فعالیت طبیعی هر کودک محسوب می شود.

بازی،دنیای کودکان است؛با دنیای کودکان بازی نکنید.