یک گروه تحقیقاتی در دانشگاه کارولینای شمالی با همکاری همتایان انگلیسی خود، دریافته‌اند که پایین بودن میزان تبدیل انرژی در پیل‌های خورشیدی متأثر از ساختار این پیل‌هاست و به همین دلیل به تغییر ساختار آن پرداخته، طراحی جدیدی با استفاده از نانوساختارها ارائه کرده‌اند. این محققان امیدوارند یافته‌هایشان منجر به افزایش کارایی پیل‌های خورشیدی شود. پیل‌های خورشیدی از لایه‌های نازکی ساخته شده‌اند. جنس این لایه‌ها که درون هم نفوذ کرده‌اند، دو نوع پلاستیک رسانا است که به دلیل قیمت پایین و امکان رنگ‌آمیزی آن، استفاده از آنها بسیار رایج شده است. البته استفاده از این پیل‌ها هنوز مقرون به‌صرفه نیست، زیرا تنها قادرند 3 درصد از پرتو رسیده را به انرژی تبدیل کنند؛ درحالی که پیل‌های خورشیدی فعلی 15 تا 20 درصد کارایی دارند. هارالد آده، استاد دانشگاه و محقق این پروژه، می‌گوید: برای جذب فوتون از نور خورشید، پیل‌های خورشیدی باید ضخامت لازم و ساختار بسیار ریزی هم داشته باشند که انرژی جذب‌شده (به‌صورت الکترون یا حفره) بتواند از آن ساختارها عبور کرده، به الکتریسیته تبدیل شود. فوتون‌های جذب‌شده به‌وسیله‌ی پیل از سایت تبدیل انرژی بسیار دور هستند، محل تماس میان دو پلاستیک نیز کاملاً از هم جدا نیست تا بتواند جداسازی بارها را به‌خوبی انجام دهد، بنابراین بخشی از انرژی گم می‌شود. به اعتقاد آده، برای افزایش کارایی این پیل‌ها، باید ضخامت لایه‌های جذب‌کننده فوتون 150 تا 200 نانومتر باشد، در نتیجه الکترون یا حفره، پیش از جداسازی بارها، تنها لازم است که مسافت 10 نانومتری را بپیماید. در پیل‌های خورشیدی پلیمری فعلی، مینیمم فاصله‌ای که الکترون یا حفره طی می‌کند، 80 نانومتر است. همچنین فرایند ساخت این پیل‌ها به شکلی است که محل تماس دو پلاستیک شفاف و مشخص نیست و از این رو بخشی از الکترون و حفره هدر می‌رود.
