نویسنده: کامیار صداقت ثمرحسینی

در این مجال به بررسی مفهوم پژوهش علمی و انواع آن می پردازیم. صدها سال پیش در جهان اسلام ( در عرفان، فلسفه و خصوصا در ادبیات عربی ) اندیشه ی مهمی مطرح گردید که چگونه می توان یک « حال » نفسانی را ـ که امری متحول و ناپایدار است ـ به ویژگی راسخی در او مبدل نمود؟ به عنوان مثال چگونه می توان تفکر را در درون خویش با ثبات و راسخ گرداند؟ پاسخ بسیار ساده، صریح و شگفت انگیز بود : از طریق استمرار در برخورد با موضوع مد نظر. یک کودک در صورتی قادر به فراگیری زبان مادری خویش است که به شکل مستمری با آن در ارتباط باشد. اما در صورت عدم استمرار با زبان مادری اش، طبعا از درک آن ناتوان خواهد ماند[1]. لذا نیازمند درگیر شدن روزانه با مسایل و نظریه های علوم اسلامی می باشیم. بدون تردید شخصی که زندگی روزانه اش عاری از پرسش و تکاپو در جهت کشف پاسخ آن است، هیچگاه فرد موفقی در کسب دانش نخواهد بود. البته ممکن است که پرسش و یا پاسخ ما کاملا درست نباشند اما مهم تجربه ی تفکری است که با ما باقی مانده و در مراحل بعدی اندیشیدن ارزش خود را نمایان می سازد. پس لازم است تا بی هیچ نگرانی از کاستی های امروز، زندگی درونی خویش را مملو از پرسش و حرکت در یافتن پاسخ آن نماییم. نگاهی کوتاه به صفحه صفحه ی کتاب شریف المیزان اثر گرانقدر علامه طباطبایی گواهی روشن بر نتیجه درخشان زندگی متفکرانه و خداجویانه است. سطر سطر آن اثر ارزشمند نشان از تفکر، درگیر شدن با مشکلات فکری و موضع گیری در قبال آن بوده و سزاوار است در ارزش این نوع زندگی توجه بیشتری نماییم. [2]