مکانیسمی در بدن انسان برای جدا کردن بیشتر اتم های فلزات واسطه وجود ندارد . مقادیرکمی از چند فلز واسطه مانند کروم ، مس ، آهن ،منگنز و مولیبدن برای سلامتی انسان ضروری اند .اما ، اکثر فلزات واسطه ، و مقادیر زیادی از تمام آنها ، سمی هستند .در مواردی که انسان مقدار زیادی از یک فلز واسطه را خورده باشد ، پزشک از لیگاندهای چند دندانه ای برای تشکیل کمپلکس با یون این فلز واسطه استفاده می کند . این کمپلکسها مانع می شوند که یونهای فلزی در فرایندهای زیست شناختی بدن مداخله کنند . افزون بر این ، در اکثر موارد بدن قادر است که این کمپلکس را دفع کند ، و به این طریق از شر اتم سمی رهایی یابد . برای مثال ، کلسیم سدیم ادِتات برای کمپلکس کردن سرب به کار می رود . دی مرکاپرول ، آرسنیک ، طلا و جیوه را به صورت کمپلکس در می آورد . پنیسیلامین مس را کمپلکس می کند .

بعضی از این عوامل کمپلکس کننده ممکن است مشکل ساز باشند . برای مثال ، فلزات لنتانویید وقتی با لیگاندهای آلی کمپلکس شوند سمی تر هستند تا وقتی که به صورت آزاد باشند.