چرا صدای ما از آنچه خودمان می‌شنویم متفاوت است؟

صدای درون سر شما یک دروغ است. آنچه که هنگام باز کردن دهان و سخن گفتن از صدای خود می‌شنوید، به شکل کاملا متمایزی بم‌تر از آن چیزی است که همه‌ی اطرافیان شما می‌شنوند؛ و در این میان مقصر هیچ‌کس نیست جز استخوان جمجمه‌ی شما! به بیان ساده‌تر، نحوه شنیدن صدای خودتان کاملا بستگی به شیوه‌ی لرزش جمجه‌تان دارد.

زمانی که صحبت می‌کنید، صدای شما از قسمت پایینی گلو نشات می‌گیرد به این ترتیب که هوای خارج شده از ریه‌ها، باعبور از تارهای صوتی شما آن‌ها را به منظور تولید صوت به ارتعاش در می‌آورد. این صوت در مرحله‌ی بعدی توسط حنجره تقویت شده و با حرکات زبان و لب‌ها به خود شکل گرفته و در قالب کلمات خارج می‌شود. در نهایت صوت خارج شده دوباره اتمسفر محیط را به ارتعاش درآورده تا اینکه بالاخره وارد کانال گوش مخاطب شما شده و موجب تحریک پرده صماخ و ساختارهای گوش درونی شخص شود. این ساختارها سپس امواج آنالوگ را به پالس‌های الکتریکی تبدیل کرده و برای تفسیر به مغز ارسال می‌کنند.

در هر حال باید در نظر داشت که گوش داخلی تنها به دریافت اصواتی که منبع خارجی دارند بسنده نمی‌کند. ارتعاشات ناشی از تحرکات درون بدن شما نیز قادرند این ساختارهای شنوایی را به فعالیت وا داشته و حالت مشابهی ایجاد نمایند. بنابراین زمانی که شما شروع به صحبت کردن می‌کنید، لرزش سریع تارهای صوتی در حقیقت باعث می‌شود تمام استخوان جمجمه شما به تبعیت از آن دچار ارتعاشات خفیفی شود.

بن هارنسبی، پروفسور شنوایی سنجی در دانشگاه واندربیلت می‌گوید:
زمانی که صحبت می‌کنید، تارهای صوتی موجود در گلوی شما به لرزش در می‌آید که باعث می‌شود پوست، جمجمه و حفره‌ی دهانی به تبع آن مرتعش شوند. ما این ارتعاش را بعنوان صدای خودمان دریافت و تفسیر می‌کنیم.
اما اصوات به هیچ‌وجه به آن سادگی که بر بستر استخوان حرکت می‌کنند در بستر هوا منتقل نمی‌شوند. این مقاومت اضافی که توسط هوا بوجود می‌آید موجب می‌شود فرکانس امواج ارسالی افت کرده و گام صدای درونی که می‌شنوید با کاهش روبرو شود. بنای بر این مساله، نوعی اثر بازخوردی شکل می‌گیرد که باعث تحریک پرده صماخ از هر دو سمت خواهد شد. پرده‌ی صماخ در این فرآیند هم صدای خارجی ناشی از ارتعاش هوای محیط را دریافت کرده و هم فرکانس‌های دریافتی از بستر جمجمه را تفسیر می‌کند.

این اثر نمایانگر این حقیقت است که شما بصورت مستقیم و مستقل به هیچ وجه قادر نخواهید بود صدای خودتان را بصورت خارجی بشنوید. به این دلیل که گوش‌های شما از نظر موقعیت در قسمت پشت دهان قرار گرفته‌اند، اصوات خروجی از دهان شما باید ابتدا به اشیا موجود در محیط برخورد کرده، بازتاب یابد و به گوش‌تان برسد. این مساله نیز به نوبه‌ی خود موجب کاهش انرژی امواج خارجی رسیده به گوش خواهد شد که نتیجه‌ی این تحریف، پایین‌تر بودن تن صدای شنیده شده توسط خودتان نسبت به آنچه که سایرین از شما می‌شنوند خواهد بود.

این دو تن صدای متفاوت داخلی و خارجی، در مرحله‌ی بعد توسط مغز ترکیب شده و به یک سیگنال صوتی واحد بدل می‌شوند که شما آن را بعنوان صدای شخصی خود می‌شناسید که البته اندکی باس اضافی در بر دارد. مایکل کلی، نویسنده‌ی "قدرت صدای خود را بشناسید" می‌گوید:
شما صدای خود را در قالب استریو (هوا و استخوان) می‌شنوید؛ در حالی که سایر افراد تنها حالت مونوی صدای شما را از طریق هوا دریافت می‌کنند. بنابراین درست به همین دلیل است که تصور می‌کنید صدایی شبیه به جیمز ارل جونز دارید اما آنچه در حقیقت و عمل وجود دارد، یک افتضاح اساسی برای شنیدن در هنگام حمام کردن شماست! بنابراین توصیه می‌کنیم در صورتی که می‌خواهید صدای واقعی خود را بشناسید، از یک دستگاه ضبط صوت با کیفیت کمک بگیرید. مسلما اگر تا به حال این آزمایش را انجام نداده باشید (که البته بعید است) واکنش جالب توجهی از شما سر خواهد زد.